Urriaren 24an hasten zen CX 21 Kopa Txikia. Txapelketa berri horretan, kimuek eta haurrek ziklo-kroseko zirkuitu egokituetan lehiatzeko aukera genuen, Bizkaiko hainbat udalerritan. Antolatzaileek bizikleta espezifikoak erabiltzea gomendatzen zuten arren, parte-hartzea areagotzeko MTBak ere onartzen zituzten.
Beraz, txita ausart talde batek taldearen furgonetan kargatu genituen gure zaldiak, Berrizerako bidean. Urduritasun, gogo eta ikusmin nahasketa, batzuentzat gure lehen lasterketa izango zenak ekarriko zigunagatik.
Bero egiten zuen. Baina kontrario andana bat biltzen zen gure etorreran, irteera-lerroa izango zena, hankak berotzeko eta nerbioak epeltzeko erabiliko genuen belodromoaren ondoan. Horrek esan nahiko zuen tropeleko ilaran irtengo ginela, baina ez zuen axola. Parte hartu eta ondo pasatu nahi genuen, lehen postuen borroka beste batzuei uzten genien.
Lasterketari hasiera ematen zion, sendoa laua eta gogorra zen. Baina, alajaina!, zer egiten dute eskailera batzuek hor? Bizikletatik jaitsi eta sorbaldan kargatzea tokatzen zen mailak igotzeko, hori ez zegoen gidoian, baina ez zuen axola Barakaldon hamar urterekin jantzi genituen beso gihartsu horientzat. Zein zirkuitu erraza!
Lasterketa gehiago gertatzen ari dira. Zornotzan udazkena nabarmentzen da, lehenengo euri tantak erortzen hasten dira. Lurra biguna dago eta, laster iristen garenez, beroketa buelta batzuk ematen uzten digute zirkuituan. Asfalto gaineko lehen zuzengune baten ondoren, belarrezko bide bat zetorren, buztinezko horma batekin hasten zena, eta igo baino gehiago eskalatu beharra zegoen. Dortsalak estreinatu eta gurpil zulatu batekin irteten naiz, baina ondo eusten dio lasterketari.
Lehen tanta horiek zaparrada bihurtu ziren Lezaman. Irteera-ordena zozketatzen da eta, beti bezala, ilaran ateratzen naiz. Ibilbidea dibertigarria da: igoerak, jaitsierak, hareazko dunak, ur asko eta hotz gehiago. Zaila zen buelta bat egitea lurrean musurik eman gabe. Agur musu bat eta hurrengo itzulira arte, jaiki eta jarraitu egin behar da. Lasterketaren ondoren, korrika lehortzera, arropaz aldatzera eta zerbait beroa hartzera. Gaur uste dut txitei luma-koloreak aldatu zaizkigula.
Abenduaren 12a da. Igorren nago, hotz eta bero nahasketa egiten du. Gaur da azken lasterketa, taldea ordezkatzen ari naiz, hori ardura! Dagoeneko ez du euririk egiten, baina azken egunetako prezipitazioek lurra urpean utzi dute.
Irteera zozketatzen da, atzera berriro. Gurpilak hamar zentimetro baino gehiago hondoratzen dira lokatzean. Agian azkarrago joango naiz oinez. Bizikletatik jeitsi eta ibiltzen hasten naiz. Lehenengo urratsean, beste eragozpen bat. Zapatak lokatzetan galdu ditut! Berreskuratu egiten ditut, eta lasterka jarraitzen dut. Atzean geratu naiz, baina ikusleen arnasa nabaritzen dut, neure burua animatzen dut eta posizioak berreskuratzen hasten naiz. Ez da nahikoa, lehen itzuliaren ondoren, parte-hartzaile batzuk moztu dizkigute garaiz ez iristeagatik. Frustratuta sentitzen naiz, baina, funtsean, eskertuta, etapa hau infernu bat izan da. Txokolate bero batera gonbidatzen naute, baina ez dut nahi. Bizikleta garbitzea tokatzen da, buztin kilo batzuk gainetik kendu eta etxera iristea.
Amaitu da Kopa Txikia, hau pena, gehiago nahi nuen! Baina berdin dio, datorren igandean agian Gorostizako arrapalak bezatzea, Orconerako ur zikinetan itsu-itsuan (eta gurpil gainean) nabigatzea edo Argalarioak bere gonapean zer ezkutatzen duen ikustea.
Mikel Lacabe
Baraka Bike
2021eko abenduaren 13a
